Stichting Jurojin

Orionis en het genadeloze machtsmisbruik: minima zijn geen pionnen !

Orionis Walcheren laat opnieuw zien hoe ver een overheidsinstantie kan gaan in het onderdrukken van de meest kwetsbare mensen in onze samenleving. Het nieuwste hoofdstuk in dit schandaal? Het plotseling eisen van drie maanden aan bankafschriften voor de aanvraag van toeslagen zoals de Individuele Inkomenstoeslag en de bijdrage voor chronisch zieken. Het maakt niet uit of iemand al jarenlang recht heeft op deze toeslagen – ineens moeten mensen volledig blootgeven hoe ze hun schamele inkomsten besteden. Dit is geen controle meer, dit is machtsmisbruik van de bovenste plank.

Bureaucratie als wapen tegen de minima
Het doel van toeslagen is om mensen met een langdurig laag inkomen een klein beetje ademruimte te geven in een leven dat al onder enorme financiële druk staat. Maar in plaats van te helpen, kiest Orionis ervoor om deze mensen het leven nóg moeilijker te maken. De eis om bankafschriften in te leveren, inclusief inzicht in iedere uitgegeven euro, is een directe aanval op hun privacy. Wat iemand uitgeeft aan boodschappen, medicijnen of een verjaardagscadeautje is irrelevant voor het bepalen van recht op toeslagen. Dit beleid is niets meer dan een schaamteloze poging om mensen te ontmoedigen om hulp te vragen.

En waarom? Niet omdat er een gegronde reden is om aan te nemen dat deze groep fraudeert. Nee, dit is het standaardbeleid van een instelling die haar macht gebruikt om te controleren, kleineren en domineren. Orionis lijkt te vergeten dat zij geen politiemacht is, maar een sociale dienst.

Privacy? Niet bij Orionis
Sommige minima, bewust van hun rechten, hebben geprobeerd hun privacy te beschermen door persoonlijke uitgaven te zwartlakken op hun bankafschriften. Een logische stap: wat je uitgeeft aan bijvoorbeeld medicijnen of een privérekening, gaat niemand iets aan. Maar wat doet Orionis? Zij weigert deze zwartgelakte afschriften te accepteren. Het gevolg? Mensen die hun privacy willen beschermen, krijgen simpelweg geen toeslagen meer. Orionis dwingt minima om te kiezen tussen financiële steun of hun waardigheid – een keuze die niemand zou moeten maken.

Deze praktijk is een directe schending van het recht op privacy zoals vastgelegd in de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). De wet is helder: gegevensverzameling moet proportioneel en noodzakelijk zijn. Bankafschriften eisen zonder duidelijke rechtvaardiging is dat niet. Dit is machtsmisbruik in zijn puurste vorm.

Wantrouwen als standaard
Wat hier gebeurt, gaat veel verder dan een administratieve eis. Dit is een systeem waarin wantrouwen richting de minima de norm is. Orionis lijkt ervan uit te gaan dat iedere aanvrager een potentiële fraudeur is. Dit is niet alleen misplaatst, maar ook schadelijk. Mensen die al jarenlang op het bestaansminimum leven, worden behandeld alsof ze moeten bewijzen dat ze hun armoede “eerlijk” verdienen.

Deze aanpak is niet alleen vernederend, maar ook doelbewust ontmoedigend. Het creëert extra barrières, zodat mensen afhaken en hun recht op toeslagen opgeven. Dit is geen toeval, dit is beleid. Dit is hoe Orionis haar machtspositie gebruikt om kwetsbare mensen klein te houden.

Tijd voor verzet!
Dit moet stoppen. Niet morgen, niet volgend jaar, maar nu. Gemeente Vlissingen heeft de plicht om in te grijpen en ervoor te zorgen dat Orionis stopt met deze schaamteloze schendingen van mensenrechten. Waar blijven sommige gemeenteraadsleden, de bestuurders en de toezichthouders? Hun zwijgen maakt hen medeplichtig aan deze onrechtvaardigheid.

En voor de minima: laat je niet intimideren. Je hebt rechten. Je hebt recht op privacy, op respect en op ondersteuning zonder onnodige vernedering. Dien bezwaar in, zoek juridische hulp, en laat je stem horen. Elke keer dat een instantie als Orionis denkt dat ze wegkomt met dit soort machtsmisbruik, wordt de drempel hoger voor iedereen die hulp nodig heeft.

Orionis: keer terug naar je opdracht!
Orionis is opgericht om mensen te ondersteunen, niet om hen te controleren of te kleineren. Dit beleid is een farce en een direct gevolg van een overheid die haar eigen burgers ziet als een kostenpost in plaats van als mensen met rechten en waardigheid. Het is tijd dat Orionis Walcheren haar verantwoordelijkheid neemt en stopt met het misbruiken van haar macht. Tot die tijd moeten wij als samenleving onze rug recht houden en blijven vechten tegen dit onrecht.

Minima zijn geen pionnen in een bureaucratisch spel. Het is hoog tijd dat Orionis dit beseft.

We hebben toch wel medelijden met Gemeente Vlissingen dat ze geroepen voelen om zich te verdedigen. Dit is echter geen verdediging maar een goedkope poging om hun eigen straatje schoon te vegen.

De Gemeente Vlissingen slaat de plank volledig mis door met mooie woorden in de media haar beslissing te vergoelijken om geen plek op de markt toe te staan voor het uitdelen van spullen en verse groentes aan de minima. 

In plaats van concrete hulp te bieden aan mensen die het hard nodig hebben, lijkt het erop dat de gemeente vooral bezig is met het oppoetsen van haar eigen imago. Dit soort acties toont een gebrek aan compassie en daadkracht; een gemeente zou pal moeten staan voor haar kwetsbare inwoners, in plaats van zich te verschuilen achter bureaucratische regels en beeldvorming.

Geen enkel excuus in een media-artikel kan recht praten wat krom is. Dit is pijnlijk duidelijk een geval van koud bureaucratisch beleid boven medemenselijkheid. In plaats van hun eigen straatje schoon te vegen, zou Vlissingen moeten inzien dat ze de plicht heeft om haar inwoners in nood te steunen—zonder uitvluchten en zonder smoesjes.

Laten we ons tot de waarheid beperken… Op 5 september jl. heeft onze voorzitter een telefonisch onderhoud gehad met een Vergunningverlener APV en Bijzondere wetten | Team VTH. De beste man was helemaal lyrisch over ons voornemen en zei dat dit geen problemen zou opleveren en dat hij een aanvraagformulier zou toezenden. Na ontvangst zou het binnen 1 week geregeld zijn. 

Stichting Jurojin heeft dit braaf ingevuld en teruggestuurd naar de betreffende persoon. We zullen maar geen namen noemen want anders stuitert het stadhuis nog harder…arme mensen die bang zijn voor hun eigen uitgesproken woorden en geschriften….Na weken NIKS vernomen te hebben – het zou toch snel geregeld zijn, hebben we maar eens gebeld. Het was duidelijk dat de beste man teruggefloten is van hogerhand en er met man en macht een ” plannetje ” uit de Gemeentelijk hoed werd getoverd om Stichting Jurojin te dwarsbomen. Hetgeen waar me al vanaf het ontstaan van de stichting mee bezig is op Gemeentelijk niveau.  Op 25 september 2024 ontvingen wij onderstaande mail van de beste man

Ons bestuur was niet van plan om achterover te leunen en besloot een ” melding “te maken bij een andere afdeling binnen de Gemeente.  Op 27 september jl. is de melding is gestuurd naar de Wijkboa Vlissingen Noord | afdeling vergunningen toezicht handhaving | Waarnemend Marktmeester . Nog dezelfde dag kwam er een antwoord:

Bewuste ambtenaar beriep zich ” naar zijns inziens ” op oneerlijke concurrentie. 

• Ten eerste zitten ambtenaren in functie om de wet/gemeente wetten uit te voeren en aanvragen niet naar persoonlijke meningen te behandelen.
• Ten tweede kende deze ambtenaar zijn regeltjes schijnbaar niet want in de eigen Gemeentelijke APV staat te lezen onder artikel 1:8 en artikel 5:17 van de APV lid G verzorgingsniveau, ik citeer:

” De formele wetgever ( Regering Den Haag )  heeft de gemeentelijke overheid in beginsel de bevoegdheid ontnomen om in te grijpen in de aanbodzijde van de markt ter regulering van de concurrentie. Het regelen van concurrentie-verhoudingen wordt niet gerekend tot de huishoudelijke belangen van de gemeente. Slechts in een uitzondering, waarin het voorzieningenniveau voor de consument in een deel van de gemeente gevaar loopt, staat de rechter de gemeentelijke overheid toe om in het belang van de consument in strijd te handelen met het beginsel van “vrije concurrentie”. Zo zou deze weigeringgrond gebruikt kunnen worden indien binnen het verzorgingsgebied in een bepaalde branche slechts één winkel gevestigd is die door concurrentie van een standplaatshouder ten onder dreigt te gaan waardoor het verzorgingsniveau ter plaats in het gedrang komt. Deze weigeringgrond kan echter slechts worden gebruikt wanneer aan de hand van de boekhouding van de plaatselijke winkelier wordt aangetoond dat het voortbestaan van de winkel gevaar loopt.

Het gedrag van Gemeente Vlissingen is ronduit stuitend. In januari 2024 werd Stichting Jurojin opgericht om een cruciale rol te vervullen: het ondersteunen van de minima in Vlissingen. Een nobel streven dat helaas vanaf het begin wordt tegengewerkt door een gemeentebestuur dat liever zichzelf op de borst klopt dan de broodnodige hulp aan zijn kwetsbare inwoners faciliteert. Het is schandalig om te zien hoe de gemeente liever obstructie pleegt dan om de handen uit de mouwen te steken voor mensen die het écht nodig hebben.

Stichting Jurojin is opgericht met één doel: de minima helpen. En we groeien, tegen alle weerstand in. Maar de gemeente? Die lijkt enkel vast te houden aan haar starre en stijfkoppige houding. Het is voor ons onbegrijpelijk dat een organisatie die niets anders wil dan de bevolking helpen, structureel wordt tegengewerkt.

Neem ons verzoek om één keer per maand op de vrijdagmarkt gratis spullen uit te delen aan de minima, een initiatief dat zo hard nodig is in deze tijden van economische onzekerheid. Wat doet de gemeente? Ze weigeren simpelweg onze aanvraag én zelfs onze meldingen in behandeling te nemen. Het is een regelrechte schoffering van de minima in Vlissingen. Ze kiezen keer op keer voor hun eigen belang, in plaats van hun verantwoordelijkheid te nemen voor de meest kwetsbaren in de samenleving.

Dit is helaas geen uitzondering, maar onderdeel van een patroon van tegenwerking. Gemeente Vlissingen lijkt vastberaden elke organisatie die zich kritisch uitlaat of de waarheid durft te vertellen, de mond te snoeren. Maar wij laten ons niet intimideren! Stichting Jurojin blijft strijden voor het welzijn van de minima in Vlissingen, ondanks de talloze obstakels die de gemeente opwerpt.

Gemeente Vlissingen, het wordt tijd om verantwoordelijkheid te nemen. De weerstand tegen jullie houding groeit, net zoals Stichting Jurojin groeit. Het is tijd om te stoppen met eigenbelang en obstructie en te kiezen voor solidariteit en ondersteuning. De minima in Vlissingen verdienen beter, en wij zullen blijven vechten totdat ze krijgen wat ze verdienen.

De schrijnende situatie waarin een blinde vader en zijn blinde zoon zich al jaren bevinden, laat een pijnlijk gebrek aan medeleven en zorg zien vanuit de Gemeente Vlissingen. Wat ooit begon als een systeem dat hulp bood via WMO-aanvragen, is sinds 2021 veranderd in een nachtmerrie van verwaarlozing en onverschilligheid. Deze blog is een aanklacht tegen de manier waarop de gemeente deze kwetsbare burgers aan hun lot heeft overgelaten.

Verlies van Levensbelangrijke Ondersteuning

In 2021 heeft de Gemeente Vlissingen alle vormen van ondersteuning stopgezet voor de blinde man en zijn zoon. Voor een gezin dat volledig afhankelijk is van hulp, betekende dit het abrupt verliezen van de middelen om zelfs de meest basale dagelijkse handelingen uit te voeren. De vader, die al drie jaar niet heeft kunnen douchen, zit gevangen in een situatie waarin zelfs persoonlijke hygiëne onhaalbaar is geworden. Zijn baard, die hij van pure wanhoop maar heeft laten groeien, symboliseert niet alleen zijn onvermogen om zichzelf te scheren, maar ook het onvermogen van de gemeente om te zorgen voor haar burgers.

WMO Bezoek: Een Toneelstuk van Onwetendheid en gebrek aan empathie

En alsof de situatie nog niet triest genoeg was, besloot de WMO na jaren van stilte de heren te bezoeken. Wat volgde was geen empathisch gesprek of een poging om de situatie te begrijpen, maar een spervuur van domme en ongepaste vragen. “Waar loopt u dagelijks tegenaan?” vroegen de WMO-medewerkers, alsof ze niet begrepen dat blindheid een allesomvattende beperking is. De totale afwezigheid van inlevingsvermogen bij de ambtenaren was schrijnend, en benadrukte alleen maar hoe ver de gemeente verwijderd is van de realiteit van deze mannen.

Gedwongen Ondertekening van een Onvolledig Zorgplan

Alsof de vernedering nog niet genoeg was, worden de blinde vader nu gedwongen om een onvolledig zorgplan te ondertekenen. De gemeente draait het verhaal zo dat, zolang de vader weigert zijn handtekening te zetten onder dit halve plan, hij geen enkele hulp zal ontvangen. Dit is niet alleen onethisch, maar ook manipulatief. De vader mag dan blind zijn, maar hij is zeker niet gek. Hij begrijpt heel goed dat het ondertekenen van een onjuist ingevuld document zijn situatie alleen maar zal verergeren. Wat nog erger is, is dat er voor zijn zoon überhaupt geen zorgplan is opgesteld, wat suggereert dat de gemeente volledig heeft opgegeven om zelfs maar te doen alsof ze om hen geven.

Drie Jaar en Tien Maanden van Verwaarlozing

Bijna vier jaar. Zolang al worden deze twee mannen in de steek gelaten door een gemeente die de verantwoordelijkheid heeft om voor hen te zorgen. De situatie is onhoudbaar en schreeuwt om actie. Dit is geen kwestie van bureaucratie of bezuinigingen; dit is een kwestie van fundamenteel menselijk respect en waardigheid.

De Gemeente Vlissingen moet zich diep schamen voor haar nalatigheid. Dit is niet alleen een enorm gat  in hun beleid, dit is een flagrante schending van de rechten van hun burgers. Het is tijd dat de gemeente verantwoordelijkheid neemt en onmiddellijk de nodige hulp biedt die deze mannen al veel te lang ontberen.

Het is tijd dat we als samenleving niet wegkijken, maar opstaan en eisen dat de Gemeente Vlissingen haar plicht vervult om te zorgen voor al haar burgers, inclusief degenen die niet voor zichzelf kunnen zorgen.

Stichting Jurojin heeft inmiddels een brief gestuurd met aanzegging tot dwangsom indien er niet binnen 5 werkdagen hulp voor BEIDE heren komt, via een voorlopige voorziening. Dan kan er vervolgens een definitief COMPLEET plan opgezet worden. Komt er dan nog geen actie rest ons de weg naar de rechter.