De schrijnende situatie waarin een blinde vader en zijn blinde zoon zich al jaren bevinden, laat een pijnlijk gebrek aan medeleven en zorg zien vanuit de Gemeente Vlissingen. Wat ooit begon als een systeem dat hulp bood via WMO-aanvragen, is sinds 2021 veranderd in een nachtmerrie van verwaarlozing en onverschilligheid. Deze blog is een aanklacht tegen de manier waarop de gemeente deze kwetsbare burgers aan hun lot heeft overgelaten.
Verlies van Levensbelangrijke Ondersteuning
In 2021 heeft de Gemeente Vlissingen alle vormen van ondersteuning stopgezet voor de blinde man en zijn zoon. Voor een gezin dat volledig afhankelijk is van hulp, betekende dit het abrupt verliezen van de middelen om zelfs de meest basale dagelijkse handelingen uit te voeren. De vader, die al drie jaar niet heeft kunnen douchen, zit gevangen in een situatie waarin zelfs persoonlijke hygiëne onhaalbaar is geworden. Zijn baard, die hij van pure wanhoop maar heeft laten groeien, symboliseert niet alleen zijn onvermogen om zichzelf te scheren, maar ook het onvermogen van de gemeente om te zorgen voor haar burgers.
WMO Bezoek: Een Toneelstuk van Onwetendheid en gebrek aan empathie
En alsof de situatie nog niet triest genoeg was, besloot de WMO na jaren van stilte de heren te bezoeken. Wat volgde was geen empathisch gesprek of een poging om de situatie te begrijpen, maar een spervuur van domme en ongepaste vragen. “Waar loopt u dagelijks tegenaan?” vroegen de WMO-medewerkers, alsof ze niet begrepen dat blindheid een allesomvattende beperking is. De totale afwezigheid van inlevingsvermogen bij de ambtenaren was schrijnend, en benadrukte alleen maar hoe ver de gemeente verwijderd is van de realiteit van deze mannen.
Gedwongen Ondertekening van een Onvolledig Zorgplan
Alsof de vernedering nog niet genoeg was, worden de blinde vader nu gedwongen om een onvolledig zorgplan te ondertekenen. De gemeente draait het verhaal zo dat, zolang de vader weigert zijn handtekening te zetten onder dit halve plan, hij geen enkele hulp zal ontvangen. Dit is niet alleen onethisch, maar ook manipulatief. De vader mag dan blind zijn, maar hij is zeker niet gek. Hij begrijpt heel goed dat het ondertekenen van een onjuist ingevuld document zijn situatie alleen maar zal verergeren. Wat nog erger is, is dat er voor zijn zoon überhaupt geen zorgplan is opgesteld, wat suggereert dat de gemeente volledig heeft opgegeven om zelfs maar te doen alsof ze om hen geven.
Drie Jaar en Tien Maanden van Verwaarlozing
Bijna vier jaar. Zolang al worden deze twee mannen in de steek gelaten door een gemeente die de verantwoordelijkheid heeft om voor hen te zorgen. De situatie is onhoudbaar en schreeuwt om actie. Dit is geen kwestie van bureaucratie of bezuinigingen; dit is een kwestie van fundamenteel menselijk respect en waardigheid.
De Gemeente Vlissingen moet zich diep schamen voor haar nalatigheid. Dit is niet alleen een enorm gat in hun beleid, dit is een flagrante schending van de rechten van hun burgers. Het is tijd dat de gemeente verantwoordelijkheid neemt en onmiddellijk de nodige hulp biedt die deze mannen al veel te lang ontberen.
Het is tijd dat we als samenleving niet wegkijken, maar opstaan en eisen dat de Gemeente Vlissingen haar plicht vervult om te zorgen voor al haar burgers, inclusief degenen die niet voor zichzelf kunnen zorgen.
Stichting Jurojin heeft inmiddels een brief gestuurd met aanzegging tot dwangsom indien er niet binnen 5 werkdagen hulp voor BEIDE heren komt, via een voorlopige voorziening. Dan kan er vervolgens een definitief COMPLEET plan opgezet worden. Komt er dan nog geen actie rest ons de weg naar de rechter.